ΔΠΘ | Deltapithita (GRC) – Διάσπαση 542 Remix (Diaspasi-542RMX)

Intro

Πού το ξέρεις εσύ αυτό; Πες μου πώς το ξέρεις;
Ένιωσες ποτέ την ηρωίνη να κυλάει στις φλέβες σου;
Σου έλειψε ποτέ η δόση για να δεις τι μαρτύριο είναι;
Τρέμεις σύγκορμος, μ’ ακούς;
Το αίμα σου μυρμηγκιάζει
Τα σπλάχνα σου κάνουν σπασμούς, κολλάει η γλώσσα σου
Είναι καλοκαίρι και τρέμεις από την παγωνιά
Είναι χειμώνας και καίγεσαι στην πιο άγρια κόλαση
Ζαλίζεσαι, σβήνεις, το μυαλό σου θολώνει
Ο κόσμος χοροπηδάει, γυρίζει σβούρα και γεμίζει τέρατα
Και εσύ στριφογυρίζεις σα μικρό τρομαγμένο παιδί
Σφαδάζεις και χτυπιέσαι κατάχαμα
Φωνάζεις ΒΟΗΘΕΙΑ
Μα η βοήθεια δεν έρχεται από πουθενά
Μονάχα η αστυνομία
Ανίδεοι σαν κι εσένα που θέλουν να θεραπεύσουν μια ασθένεια που δεν ξέρουν καθόλου

Verse

07 τσόγλανος, μπάσταρδος, τον νου σου φίλε
Ελεύθερος κυκλοφορώ στο δυο χιλιάδες εννιά, κοινωνία ώρα μείον
Μην αναρωτιέσαι γιατί οπλοφορώ
Στα μετόπισθεν Ψυχόδραμα
Στη μέση του δρόμου στάθηκα, εκεί που είδαμε τ’ όραμα και γύρω μου το μπέρδεμα
Ακόμα το παλεύω να μη μπω και ‘γω στο πρόγραμμα
Ποιο ‘ναι το αποτέλεσμα; Στροφές απότομα
Όποιος έχει τη χάρη και τ’ όνομα έχει τα αρχίδια
Στα πεζοδρόμια βουνά υψώνονται σκουπίδια
Ενώ βλέπεις η υγρασία προσελκύει φίδια, να προσέχεις
Σε πήρε το μάτι μου χθες τ’ απόγευμα στην Πειραιώς να τρέχεις
Αφιλόξενος τόπος ο κόσμος των πιθανοτήτων
Απόβλητοι συντελεστές μιλούν απ’ τον πλανήτη των πιθήκων
Κινούμαι σε φάση υπό περιορισμό κατ’ οίκον
Άκουσε με, σου φαίνομαι να νοιάζομαι ποιος είσαι ή πως σε λένε, ε;
Σκόνη, κυνήγι δράκου στο λαβύρινθο
Τι να ξεχάσω, τι να θυμηθώ πριν αποκοιμηθώ;
Εγκληματικές σκέψεις που καθοδηγούν το μέσο γνωστό άγνωστο πολίτη
Στρώσε στα μπαμ, η διάσπαση απαιτεί χρόνο και ‘δω θα παίξει μύτη
Μπουκέτα μέσα στα λασπόνερα για να θυμούνται μερικοί μερικοί τι στ’ αλήθεια παίζει
Καυλόμπατσοι που τριγυρνούν με πολιτικά κόσμο και κοσμάκη έχουν δέσει
Ποτέ δεν ξέρεις από που μπορεί να σου την πέσει
Κυλάς σαν τα σκληρόπετσα κορίτσια του κέντρου κι αν είσαι φέσι
Όπως και να ‘ναι το γαμημένο μάλλον θα σ’ αρέσει
Μα πιθανότατα την επόμενη που λες χριστό να μη θυμάσαι
Κοίτα πίσω, καφέ να γίνει η διάσπαση κι έπειτα θα το ρίξω όπου βρω το γαμημένο
Ποτέ σου μην υποτιμάς το ξένο
Ε, Γιωργάκη, πού κόλλησες πάλι;
Είμ’ ώρα στη στοά και περιμένω
Της πόλης το στόμα ανοίγει πεινασμένο
Γι’ άλλη μια νύχτα να μας καταπιεί
Μπορούν να συμβούν άσχημα πράγματα άμα σε πιει μόνο στη νύχτα
Χώμα σου δώσανε, δεν ήξερες, το ‘βρασες, το ‘ριξες, έφαγες ήττα
Ζούμε επικινδύνως, σ’ το ‘παμε ήδη κι όταν κάνω τη δουλειά μου κρυφοκοίτα
Διάσπαση πι ρο έψιλον ζήτα άλφα
Φανερό το βράσιμο γίνεται ανάγκης βίτσιο βρωμερό
Ποιος σε θέλει νεκρό;
Γάμησέ τα, κάποιος που γνωρίζεις μάλλον καλύτερα από οποιονδήποτε
Κι είναι ειρωνεία το γεγονός πως έχεις μετατρέψει σε κουλτούρα φίλε την τρυπομανία