Solmeister – 2 π.μ. (2am)

Το ορκίζομαι να κάνω πιο πολύ καλό παρά κακό
Κι ας το δεύτερο είναι ίσως αναπόφευκτο
Αυτό κάνει τον πόνο μου υποφερτό
Αυτό κάνει τον χαρακτήρα μου ανθρώπινο
Δεν είμαι τέλειος (Δεν είμαι τέλειος)
Είμαι καλός στο να μασκάρω τις ατέλειες
Τις εμμονές αρνούμαι να ονομάσω “δαίμονες”
Γιατί οι εμμονές μου είναι υπαρκτές, σαν πληγές
Αν δεις μέσα σ’ εμένα τις δέκα αρετές που με κάνανε να ξεχωρίζω
Τις δέκα φορές που ο κόσμος μού ζήτησε κάποιο κρυφό μου κομμάτι να δείξω
Κι έδωσα απλόχερα δέκα χαμόγελα, κι όποιος μετράει, είμαστε στα τριάντα
Τον Αύγουστο φυσάω είκοσι εφτά κεριά, μάλλον δεν θα ‘μαι δεκάξι για πάντα
Κι είχα ένα ρόδο με αγκάθια που με ματώνει, μα τόσο τ’ αγάπησα
Κι ενώ με πόνεσε, τόσο τ’ αγκάλιασα
Κι ενώ τ’ αγάπησα, τόσο το τσάκισα, μα είναι πανέμορφο ακόμα
Κι άμα τα αγκάθια του βγάλουν τα μάτια μου, χαμογελώντας θα πω
“Τελευταίο δε θα ‘θελα τίποτα, τίποτα άλλο να δω”
Το γράφω χειμώνα, το θάβω στα χιόνια
Στου νου μου το δάσος, ντυμένο στο άσπρο
Ένα γράμμα που ψάχνει να φέρει την άνοιξη στ’ αγαπημένο της χρώμα
Κι είναι ένας μωβ ουρανός που το σκέπασε, και πάνω φυτρώσαν λουλούδια
Κρίμα που οι ομορφότεροι στίχοι μου δεν γράφουν ωραία τραγούδια